تمیز اما بیهوده...

یک برگ کاغذ مثل برف سفید بود گفت:«من پاک و سفید و تمیز آفریده شده ام و تا ابد هم همینطور خواهم ماند.من ترجیح می دهم که بسوزم و به خاکستری سفید تبدیل شوم،تا اینکه به سیاهی اجازه دهم به من نزدیک شود و مرا پر از لکه و تیرگی کند.»
شیشه مرکب حرف های کاغذ سفید را شنید و در دل سیاه اش براو خندید،اما جرات نکرد که به او نزدیک شود.
مداد های رنگی هم که حرف های کاغذ را شنیده بودند،هرگز به او نزدیک نشدند و به این ترتیب کاغذ سفید همانطور که میخواست سفیدوپاکیزه مثل برف باقی ماند.